Page 22 - 86219 Patrijspoort april 2021_LR

Ons verenigingsblad de Patrijspoort krijgt weinig kopij binnen van onze leden, maar er is toch
genoeg om met elkaar te delen denken wij. Daarom hebben we als bestuur de rubriek “Geef de
pen door” bedacht.

Geef de pen door!

Aan het woord:

De bariton Ton Bremer

Ton met zijn vrouw Gré poseerden voor de
Zonder geluk vaart niemand wel. fotograaf Jaap.
Ja, daar zat ik dan opeens met een ongevraagde “geef door die pen” in mijn hand. En dat, terwijl
ik altijd gedacht had: als ze mij vragen zeg ik nee. Want: als ik alle hoogtepunten uit mijn leven
beschrijf, zegt men: wat een opschepper. En als ik alle dieptepunten beschrijf ben ik weer een
sukkel.. Dus is het nooit goed. Daar komt nog bij, dat ik in mijn werk ontzettend veel beleefd heb,
waarover ik wegens een levenslange geheimhoudingsplicht niets mag vertellen. Ga daar dan maar
eens aan staan.
Tenslotte bedacht ik: als ik nou eens een vrolijk reisverslag maak van wat ik zo al beleefd heb, dan
kan ik mijn zangvrienden geen witte kerst bezorgen, maar ze in deze donkere dagen voor kerstmis
toch wat afleiding brengen, zodat ze hun eigen zorgen even kunnen vergeten.
Dus: sleep ik u mee in mijn tocht door het leven: Nou, daar gaat ‘ie dan.

Op 13 maart 1944 ben ik in de kapperszaak van
mijn ouders geboren op de Spoorgracht (tussen het
Leger des Heils en hotel Het Wapen van Den
Helder) in Den Helder.
Toen ik nog maar een paar weken oud was,
hadden mijn ouders mij op een mooie lentedag in
de kinderwagen op de binnenplaats gezet. Ons
huis stond vlak bij de marinewerf. Daar werd
oorlogstuig voor de Duitsers gemaakt, om 1944. Ton (Toontje)als baby in de
kinderwagen ontsnapt als een wonder
Engeland mee te bombarderen. Logisch dus dat de aan een bombardement.
Engelsen die marinewerf probeerden plat te bombarderen.

Meestal gebeurde dat in de nacht. Maar uitgerekend die dag moesten zij dat overdag doen, terwijl
ik in die kinderwagen lag te “doezelen”. Je begrijpt het al: Eer mijn ouders er erg in hadden dat er
vliegtuigen “over” kwamen, lag ik al onder het spervuur van het afweergeschut. Zo erg, dat mijn
ouders uit eigen lijfsbehoud niet naar buiten durfden om mij binnen te halen.Toen het schieten
over was gingen ze kijken hoe ik er bij lag. Nou, er lag een granaatscherf op het kussen naast mijn
hoofd. Maar zelf mankeerde ik niets. Dat was dus meteen al: veel geluk, bij een (bijna) ongeluk.
Tijdens het bombardement waren om ons heen veel winkelruiten gesneuveld.

De Patrijspoort /december 2021 / 20