Page 29 - 90650 Patrijspoort dec. 2022 LOW

Van andere jongens op de camping hoorden we dat je het fruit uit het boomgaardje gewoon mocht
plukken. Wij konden dat haast niet geloven.
Maar het was echt zo zeiden ze. En je hoefde alleen maar aan de boom te schudden. Dan vielen
de pruimen er al af zeiden ze. We zagen het niemand doen. En: al heetten wij geen Jantje: wij
zagen wel de hele dag die pruimen hangen. We besloten maar het zekere voor het onzekere te
nemen en ons pruimenplukfeest uit te stellen tot de duisternis zou zijn ingevallen. Dus toen het
donker was sloop ik gewapend met een kookpannetje op handen en voeten naar het
dichtstbijzijnde pruimenboompje. Op van de zenuwen strekte ik mijn hand uit naar de boom om
eraan te gaan trekken. Maar voor ik goed en wel besefte wat er aan de hand was, voelde ik
iemand op mijn rug timmeren. Ik schrok mij een ongeluk en had meteen spijt van mijn ondernomen
strooptocht. Hoe had ik zo stom kunnen zijn om te geloven dat dat zomaar mocht. Dit was
natuurlijk de campingbaas die mij op mijn nummer kwam zetten. De uitdrukking: het berouw komt
na de zonde drong opeens in volle hevigheid tot mij door. Het was helemaal geen berouw. Het
was de constatering dat je tegen de lamp gelopen was. Niks geen berouw. Ik was gewoon een
hufter.

Deemoedig bleef ik op handen en voeten zitten, wachtend op de preek van de campingbaas. Maar
het bleef stil om mij heen. En toen ik daarna eens goed om mij heen keek, zag ik geen
campingbaas, maar wel allemaal pruimen om mij heen op de grond liggen. Die pruimen waren zo
overrijp dat ze al van de boom afvielen toen ik de tak alleen maar aanraakte. En dat pak slaag op
mijn rug, dat ik gevoeld had, was geen pak slaag. Dat was gewoon een tornado van pruimen
geweest, die op mijn rug neergeroffeld was. Wat een geluk. Ik was dus toch geen dief, want die
overrijpe pruimen waren onverkoopbaar en daarom mocht je ze dus inderdaad toch gewoon
plukken.

Na een paar dagen hadden wij het daar weer bekeken en we besloten verderop te gaan. Van
andere jongens hoorden we dat ze naar Camp Vogelensang in de Duitse Eiffel (vlakbij Monschau)
geweest waren. Het moest daar heel mooi zijn, prima camping en duidelijk aangegeven met grote
verkeersborden. Kon niet missen. Dus wij er heen.

Wij fietsten door het Limburgse heuvelland naar Vaals, daarna door naar het Duitse Aken. Toch
nog een flinke stad met een echte Dom(kerk.) Vanaf daar begon het aardig te klimmen de Eiffel
in. Ik had een fiets zonder versnellingen en we hadden de hele rimbam
(tent/kookgerei/kleren/tafeltje/stoelen enz.] achterop de bagagedrager. Dat fietste best zwaar. Af
en toe kwamen we zo langzaam omhoog, dat ik dacht: we kunnen net zo goed naast de fiets gaan
lopen. Misschien dat dat zelfs nog wat vlugger gaat. Maar het gaf mij de kop niet op om ook
daadwerkelijk te gaan lopen. Want dan kon ik later nooit zeggen: ik heb alles fietsend gered,
zonder af te hoeven stappen. Ik denk dat ik dat zonder een jaar fietstraining met de krantenwijk
niet gered had. Na een tijd ploeteren waren wij nog een paar kilometer van Monschau af en daar
stond een groot bord: camp Vogelensang, linksaf. Wij daarheen. Meteen was het geploeter
voorbij. We zoefden al kringetjes draaiend heerlijk ontspannen naar beneden. De natuur om ons
heen werd steeds mooier en onderaan de berg kronkelde een beekje. Die jongens van de
camping hadden gelijk. Het was hier prachtig. Alleen: van camping Vogelensang zagen wij niets..
Aan een enkele sterveling die we tegen kwamen vroegen we de weg. Maar het enige dat we er uit
wijs konden worden was: dat camp Vogelensang een militair terrein was en dat daar geen
camping in de buurt was..

Vervolg volgend jaar

De Patrijspoort /december 2022 / 27